Ο κύριος Καφετής, η κούκλα της τάξης των προ- νηπίων, άρχισε να βαριέται να μένει μόνος του στο σχολείο

και ήθελε να μάθει πώς είναι "ο πραγματικός κόσμος". Του δώσαμε λοιπόν την ευκαιρία να μη μένει πια μόνος του τα Σάββατα και τις Κυριακές… αλλά να περνά αυτές τις μέρες το σπίτι κάποιου φίλου!

Έτσι, το κάθε παιδί (με τη σειρά) είχε τη δυνατότητα να πάρει τον κύριο Καφετή μαζί του το Σαββατοκύριακο. Έπρεπε να είναι υπεύθυνο, να τον προσέχει ώστε να μην λερωθεί ή χαλάσει. Κατά τη διάρκεια του Σαββατοκύριακου, τα παιδιά μπορούσαν να παίζουν ελεύθερα με τον κύριο Καφετή, να τον παίρνουν μαζί τους όπου πηγαίνανε, ενώ οι γονείς τραβούσαν φωτογραφίες και καταγράφανε τις εμπειρίες των παιδιών, σε ένα ημερολόγιο.

Ο κύριος Καφετής επέστρεφε τη Δευτέρα το πρωί. Οι φωτογραφίες και οι ζωγραφιές των παιδιών τοποθετούνταν σε ένα ημερολόγιο, έτσι ώστε τα παιδιά να μπορούν να βλέπουν και να θυμούνται τις εμπειρίες τους. Το πρωινό της Δευτέρας, συγκεντρωνόμασταν στην παρεούλα για να μοιραστούμε τις εμπειρίες των παιδιών με τον αρκούδο της τάξης.

Μια κούκλα, μια φιγούρα ένα προσωποποιημένο αντικείμενο, σύμφωνα με τον Αναστασόπουλο (1991), «βρίσκονται μεταξύ του άψυχου και του έμψυχου κόσμου, μεταξύ του ζωντανού και του πεθαμένου». Ο Gardner πιστεύει ότι τα παιχνίδια - κούκλες κατατάσσονται στα αντικείμενα ευχάριστων δραστηριοτήτων. Γιατί είναι πιο εύκολο για το παιδί να μιλήσει, μέσα από το στόμα μιας κούκλας, παρά να πει απευθείας αυτά που δυσκολεύεται να εκφράσει» (Malchiodi, 2009). Τα παιδιά μοιράστηκαν μαζί μας τις περιπέτειές τους και τα συναισθήματά τους γεγονός που συνέβαλλε στη γλωσσική και συναισθηματική τους ανάπτυξη.

Παρακάτω μερικές φωτογραφίες του κυρίου Καφετή.